آینده در حال حاضر، علمی برای دستیابی به توسعه پایدار است
این گزارش در سال ۲۰۱۹ توسط گروهی از دانشمندان برای سازمان ملل نوشته شده است. این گزارش توسعه پایدار جهانی، یک یادآوری سخت گیرانه از خطراتی است که در صورت عدم اقدام سریع و هدفمند با آن روبرو می شویم. همچنین نشان میدهد ما در معرض خطر تخریب غیرقابل بازگشت سیستم های طبیعی هستیم که ما را حفظ می کنند. فقط 10 سال برای دستیابی به دستور کار 2030 باقی مانده است، اما هنوز هیچ کشوری به طور متقاعد کننده ای قادر به تأمین مجموعه نیازهای اساسی انسان در سطح پایدار جهانی استفاده از منابع نیست. همه کشورها با درجات مختلف از هدف اصلی تعادل بخشیدن بهزیستی انسان با یک محیط سالم فاصله دارند.
این گزارش به بررسی اثرات کاهش فقر و کاهش نابرابری ها و اطمینان از دسترسی به انرژی، حمل و نقل، مدیریت پسماند، تأمین غذا، آب و بهداشت، آموزش، مراقبت های بهداشتی و… نه فقط برای جمعیت های شهری بلکه برای مناطق اطراف شهری و روستایی نیز میپردازد.
چارچوب توسعه پایدار جهانی برای تحولات دانش بنیان به سمت توسعه پایدار
هر مسیر موفقیت آمیز برای دستیابی به دستور کار 2030 از طریق شهرهای پایدار طی می شود. با نرخ فعلی رشد، تا سال 2030، 60 درصد از جمعیت جهان نزدیک به 5 میلیارد نفر در شهرها زندگی می کنند، و تا سال 2050 این نسبت نزدیک به 70 درصد خواهد بود. پیش بینی می شود که تا سال 2030 جهان 43 مگا شهر(یعنی شهرهایی با بیش از 10 میلیون نفر) داشته باشد. نه مورد از 10 مگا شهر جدید که از این به بعد اضافه خواهد شد، در کشورهای در حال توسعه وجود دارد. با این حال، اکثریت ساکنان شهری آینده در شهرهای بزرگ با منابع کافی زندگی نمی کنند بلکه در شهرهای ثانویه و مناطق بدون مرزهای مشخص و زیرساخت های کافی زندگی می کنند. از هر هشت نفر یک نفر در 33 شهر بزرگ زندگی می کند، تقریباً نیمی از ساکنان شهری جهان در شهرک هایی با جمعیت کمتر از 500000 نفر یا شهرهای ثانویه زندگی می کنند. گزارش بانک جهانی در مورد شهرهای رقابتی نشان داد که تعدادی از شهرهای ثانویه از نظر رشد شغل، بهره وری و سرمایه گذاری مستقیم خارجی بسیاری از شهرهای بزرگ را شکست می دهند. آن ها شامل: سالتیلو، مکزیک؛ مکنس و طنجه، مراکش؛ کویمباتوره، هند؛ غازیانتپ، ترکیه؛ بوکارامانگا، کلمبیا؛ اونیتشا، نیجریه؛ و چانگشا، چین هستند.
دنیای ما همانطور که می دانیم و آینده ای که می خواهیم در معرض خطر است. علیرغم تلاش های قابل توجه در این چهار سال گذشته، ما در مسیر دستیابی به اهداف توسعه پایدار در سال 2030 موفق نیستیم. ما باید به سرعت وارد مرحله اجرا شویم زیرا وارد دهه ای سرنوشت ساز برای مردم و کره زمین می شویم.
این گزارش مبتنی بر شواهد و اقدام محور بیشتر نقش ضروری علم را برای پایان دادن به گرسنگی، مقابله با تغییرات آب و هوا، کاهش نابرابری و تسریع پیشرفت در اهداف توسعه پایدار برجسته می کند.
از همه مهمتر، بر نیاز به یک رویکرد جمعی و جامع تأکید دارد:
- 1. تقویت رفاه و توانایی های انسان؛
- 2. تغییر جهت به سمت اقتصاد پایدار و عادلانه؛
- 3. ایجاد سیستم های غذایی پایدار و الگوهای تغذیه سالم ؛
- 4. دستیابی به کربن زدایی انرژی و دسترسی جهانی به انرژی؛
- 5. ارتقا توسعه پایدار شهری و نیمه شهری؛
- 6. تأمین امنیت عمومی محیط زیست جهانی؛
در همه این زمینه ها می توان تخصص علمی، نوآوری و نتایج چشمگیری به بار آورد، اما عامل تعیین کننده همیشه اراده سیاسی خواهد بود.
