ثبت تهدید های اکولوژیکی 2020 موسسه اقتصاد و صلح جهانی
این گزارش جهانی توسط موسسه اقتصاد و صلح به زبان انگلیسی تهیه شده است و به بررسی تاثیرات تغییرات آب و هوایی، محیط زیست، تغذیه، آب، صلح و بهداشت و انواع فاجعه مثل خشکسالی، زلزله، سیلاب، آتشفشان در سراسر کشورهای جهان می پردازد. در این گزارش تعداد تهدیدهایی که از مرز شدت مشخص شده‌ای در یک کشور بالاتر است مورد بررسی قرار گرفته است. این نسخه ابتدایی ثبت تهدیدات اکولوژیکی (ETR)است که 157 ایالت و سرزمین مستقل را در بر می گیرد. ETR از این نظر منحصر به فرد است که ترکیبی از اقدامات انعطاف پذیری با جامع ترین داده های زیست محیطی موجود برای روشن کردن کشورهایی است که احتمال کمتری برای مقابله با شوک های اکولوژیکی شدید، اکنون و آینده دارند.
نتایج کلیدی:
- 19 کشور با بیشترین تهدیدات زیست محیطی در میان 40 کشور کم صلح جهان از جمله افغانستان، سوریه، عراق، چاد، هند و پاکستان قرار دارند.
- بیش از یک میلیارد نفر در 31 کشور زندگی می کنند که بعید به نظر می رسد تاب آوری کشور بتواند به اندازه کافی در برابر تأثیر رویدادهای زیست محیطی تا سال 2050 مقاومت کند و به جابجایی گسترده جمعیت کمک کند.
- کشورهای جنوب صحرای آفریقا، آسیای جنوبی، خاورمیانه و شمال آفریقا مناطقی هستند که بیشترین تهدیدات زیست محیطی را با خود روبرو می کنند.
- تا سال 2040، در کل 5.4 میلیارد نفر، بیش از نیمی از جمعیت پیش بینی شده در جهان، در 59 کشور از جمله هند و چین با کمبود شدید آب، زندگی می کنند.
- 5 میلیارد نفر می توانند تا سال 2050 از عدم امنیت غذایی رنج ببرند. که از امروز 1.5 میلیارد نفر افزایش یافته است.
- عدم انعطاف پذیری در کشورهای تحت پوشش ETR منجر به بدتر شدن ناامنی غذایی و رقابت بر سر منابع، افزایش ناآرامی های مدنی و جابجایی گسترده میشود و کشورهای پیشرفته را در معرض افزایش هجوم پناهندگان قرار خواهد داد.
ثبت تهدیدات اکولوژیکی خطر رشد جمعیت، تنش آبی، عدم امنیت غذایی، خشکسالی، سیل، طوفان ها، افزایش دما و سطح دریا را تجزیه و تحلیل می کند. طی 30 سال آینده، این گزارش نشان می دهد كه 141 كشور در معرض حداقل یك تهدید زیست محیطی تا سال 2050 قرار دارند. 19 كشوری كه بیشترین تعداد تهدید را دارند، جمعاً 2.1 میلیارد نفر جمعیت دارند كه حدود 25 درصد جمعیت كل جهان است.
ETR سطح مقاومت جامعه در كشورها را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد تا مشخص كند كه آیا آن ها از توانایی های لازم مقابله ای برای مقابله با شوك های زیست محیطی در آینده برخوردار هستند یا خیر. این گزارش نشان می دهد که بیش از یک میلیارد نفر در کشورهایی زندگی می کنند که بعید به نظر می رسد توانایی کاهش و سازگاری با تهدیدات زیست محیطی جدید را داشته باشند و شرایط را برای کاهش آوارگی جمعی تا سال 2050 ایجاد کنند.
کشوری که بیشترین تعداد را در معرض خطر آوارگی های گسترده قرار دارد پاکستان است و پس از آن اتیوپی و ایران قرار دارند. هائیتی با بالاترین تهدید در آمریکای مرکزی روبرو است. در این کشورها، حتی تهدیدات زیست محیطی و بلایای طبیعی نیز می تواند منجر به جابجایی گسترده جمعیت شود و امنیت منطقه ای و جهانی را تحت تأثیر قرار دهد. مناطقی که از مقاومت بالایی برخوردار هستند، مانند اروپا و آمریکای شمالی، از تأثیر گسترده تهدیدات زیست محیطی مانند تعداد قابل توجهی از پناهندگان در امان نخواهند بود. بحران پناهجویان اروپا در پی جنگهای سوریه و عراق در سال 2015 شاهد فرار دو میلیون نفر به اروپا بود و رابطه بین تغییر سریع جمعیت با آشفتگی سیاسی و ناآرامی های اجتماعی را برجسته می کند. با این حال، اروپا ، ایالات متحده و سایر کشورهای پیشرفته کمتر با تهدیدات زیست محیطی روبرو هستند و همچنین از مقاومت بالاتری برای مقابله با این خطرات برخوردار هستند. کشورهای پیشرفته و بدون تهدید شامل سوئد، نروژ، ایرلند و ایسلند هستند. در کل 16 کشور وجود دارد که تهدیدی ندارند.
استیو کیلله(Steve Kill lea)، بنیانگذار و رئیس اجرایی موسسه اقتصاد و صلح، میگوید: “تهدیدهای زیست محیطی و تغییر آب و هوا چالش های جدی برای صلح جهانی است. طی 30 سال آینده عدم دسترسی به غذا و آب بدون همکاری جهانی فوری افزایش می یابد. در صورت عدم اقدامات ناآرامی مدنی، شورش ها و درگیری ها به احتمال زیاد افزایش خواهد یافت. COVID-19 در حال حاضر شکاف های موجود در زنجیره غذایی جهانی را نشان می دهد. پیش بینی می شود بسیاری از کشورهایی که بیشتر در معرض خطر تهدیدهای زیست محیطی هستند ، افزایش قابل توجه جمعیتی مانند نیجریه، آنگولا، بورکینافاسو و اوگاندا را تجربه کنند. این کشورها در حال حاضر برای حل مسائل زیست محیطی تلاش می کنند. آنها در حال حاضر از کمبود منابع، سطح کم صلح و نرخ بالای فقر رنج می برند. این نه تنها در کشورهای در حال توسعه بلکه در کشورهای پیشرفته نیز تأثیرات اجتماعی و سیاسی عظیمی خواهد داشت، زیرا جابه جایی گسترده منجر به جریان بیشتر پناهندگان به پیشرفته ترین کشورها خواهد شد. تغییر اکولوژیک تهدید بزرگ جهانی بعدی برای کره زمین و زندگی مردم ما است و ما باید قدرت تجارت و اقدامات دولت را برای ایجاد انعطاف پذیری برای مکان های در معرض خطر باز کنیم.
عدم امنیت غذایی
پیش بینی می شود تقاضای جهانی برای غذا تا سال 2050، 50 درصد افزایش یابد، به این معنی که بدون افزایش قابل توجه عرضه، افراد بیشتری در معرض خطر گرسنگی خواهند بود. در حال حاضر، بیش از دو میلیارد نفر در جهان با دسترسی نامطمئن به غذای کافی روبرو هستند. پیش بینی می شود این تعداد تا سال 2050 به 3.5 میلیارد نفر افزایش یابد که احتمالاً بر مقاومت جهانی تأثیر می گذارد. پنج کشور ناامن غذایی سیرالئون، لیبریا، نیجر، مالاوی و لسوتو هستند، جایی که بیش از نیمی از مردم در دسترسی به غذای کافی ندارند. COVID-19 سطح ناامنی غذایی را تشدید کرده و باعث افزایش قابل توجه قیمت شده است، نوسانات احتمالی ناشی از تغییرات زیست محیطی در آینده را برجسته می کند. در کشورهای با درآمد بالا، شیوع سوتغذیه هنوز 2.7 درصد است ، یا از هر 37 نفر یک نفر غذای کافی ندارد. سوتغذیه در کشورهای پیشرفته محصول جانبی فقر است. کلمبیا، اسلواکی و مکزیک بالاترین نرخ سوتغذیه را در بین کشورهای OECD دارند.
تنش آبی
در طول دهه گذشته، تعداد درگیری های مربوط به آب و حوادث خشونت آمیز ثبت شده 270 درصد در سراسر جهان افزایش یافته است. از سال 2000، بیشتر حوادث در یمن و عراق اتفاق افتاده است، که بر تعامل بین فشار شدید آب، انعطاف پذیری و صلح را نشان می دهد، زیرا آنها در میان کم صلح ترین کشورهای اندازه گیری شده توسط شاخص صلح جهانی 2020 هستند. امروز، 2.6 میلیارد نفر تنش آبی زیاد یا شدید را تجربه می کنند که تا سال 2040، این میزان به 5.4 میلیارد نفر افزایش می یابد. اکثر این کشورها در آسیای جنوبی، خاورمیانه، شمال آفریقا (MENA) ، جنوب غربی اروپا و آسیای اقیانوسیه واقع شده اند. برخی از کشورهای آسیب دیده تا سال 2040 لبنان، سنگاپور، اسرائیل و عراق خواهند بود، در حالی که چین و هند نیز احتمالاً تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. با توجه به افزایش گذشته درگیری های مربوط به آب، این امر احتمالاً باعث ایجاد تنش بیشتر و کاهش مقاومت جهانی می شود.
بلای طبیعی
تغییرات در آب و هوا ، به ویژه گرم شدن دمای کره زمین، احتمال وقوع بلایای طبیعی مرتبط با آب و هوا مانند خشکسالی و همچنین افزایش شدت طوفان ها را افزایش می دهد. اگر بلایای طبیعی به همان میزان مشاهده شده در چند دهه گذشته رخ دهد، تا سال 2050 می تواند 1.2 میلیارد نفر در سطح جهان آواره شوند. اقیانوسیه با بیش از 581000 مورد ثبت شده از سال 1990، بیشترین مرگ و میر را در اثر بلایای طبیعی داشته است. طغیان رایج ترین بلایای طبیعی از سال 1990 تاکنون بوده است که 42 درصد از بلایای طبیعی ثبت شده را نشان می دهد. بزرگترین رویداد چین سیل و رانش زمین در سال 2010 بود که منجر به 15.2 میلیون آواره شد. همچنین سیلاب رایج ترین بلایای طبیعی در اروپا است که 35 درصد از بلایای ثبت شده در منطقه را تشکیل می دهد و پیش بینی می شود افزایش یابد. نوزده کشور موجود در ETR در معرض خطر افزایش سطح دریا هستند، جایی که حداقل 10 درصد از جمعیت هر کشور ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. این امر برای مناطق ساحلی کم ارتفاع در چین، بنگلادش، هند، ویتنام، اندونزی و تایلند طی سه دهه آینده عواقب قابل توجهی به همراه خواهد داشت، همچنین شهرهایی با جمعیت زیاد مانند اسکندریه در مصر ، لاهه در هلند و اوزاکا در ژاپن.
توسعه کمک
کمک ها می توانند به عنوان مکانیزمی برای ایجاد مقاومت در برابر شوک های زیست محیطی مانند خشکسالی، تنش آبی و عدم امنیت غذایی در کشورهای در حال توسعه استفاده شوند. کمک های مربوط به آب و هوا 34 برابر شده است و از یک میلیارد دلار آمریکا در سال 2000 به 34 میلیارد دلار در 2018 رسیده است و عمدتا در کشورهای جنوب صحرای آفریقا، آسیای جنوبی و اقیانوسیه هزینه می شود. هند بیشترین میزان کمک مربوط به آب و هوا را در سال 2018 دریافت کرد که مبلغی بالغ بر 6.5 میلیارد دلار آمریکا بود. اگرچه این افزایش ها قابل توجه است، اما چیزی که برای حل این مسائل در آینده مورد نیاز است فاصله دارد.
